Zawsze myślałam o nim jako o wrocławskim saksofoniście (chociaż wiele lat mieszkał za granicą),  który chadzał wyłącznie własnymi ścieżkami.

Kiedy moje zainteresowania muzyczne skręciły w stronę jazzu, Ryszard Misiek był już laureatem festiwalu „Jazz nad Odrą”  w roli solisty i kompozytora,  stypendystą jazzowego stypendium imienia Krzysztofa Komedy i twórcą autorskiego projektu Teatr Instrumentalny.

Poszukiwania na pograniczu sztuk teatralnych i muzyki zaowocowały licznymi spektaklami, przedstawianymi w kraju i za jego granicami. Mieszkańcy Wrocławia, Gdyni i  Montrealu mogli zapoznać się z twórczością artysty w spektaklach:

• Duch nie zstąpi bez pieśni z roku 1975
• Preludia portretowe w 1976 roku
• Sonata widm z 1978, według sztuki Augusta Strindberga
• W Teatrze Muzycznym w  Gdyni  Proces i Taniec lokatora  (1982)i  Wejście gladiatorów (1985)
• W Pollack Center Hall w  Montrealu spektakle The impossible concert (1990),  Cage  (1991) oraz In Search of Dead Music.

Idea  teatru instrumentalnego była przedmiotem wykładów artysty na Uniwersytecie Mc Gill w Montrealu, gdzie przebywał  w latach 1990-1993,  znikając na długo z polskiej sceny muzycznej.

W ubiegłorocznej edycji festiwalu Jazz nad Odrą Ryszard Gwalbert Misiek & Friends jeszcze raz pokazał swoją klasę występując na scenie wrocławskiego Impartu wspólnie z młodymi utalentowanymi muzykami.

Montreal, Nowy Jork  a po powrocie do Wrocławia występy w klubie Rura, a przede wszystkim w klubie Queen.

To tam najczęściej można było posłuchać jego swingującego saksofonu tenorowego. I nie miało znaczenia czy  była to pora, kiedy w klubie tej  nastrojowej muzyki słuchały tylko puste krzesła i barman, czy weekendowy wieczór, kiedy sala przepełniona była gośćmi, którzy   tańczyli przy dźwiękach jazzowej muzyki.  Ryszard Gwalbert Misiek zawsze grał z jednakową pasją i zaangażowaniem.

Pamiętam szczególnie jedno takie niesamowite popołudnie w klubie. Muzyka wybiegała na ulicę przez otwarte drzwi, zapraszała do wejścia. W mrocznym wnętrzu klubu nie było nikogo, oprócz „Miśka” i jego saksofonu.  Niezbyt mocne światło skupione  było tylko na zielonej powierzchni stołu bilardowego.  Dźwięki saksofonu wypełniały przestrzeń. Spokojne i zmysłowe, intrygujące i kojące, pozwalały oddalić się wyobraźnią od zostawionej za progiem rzeczywistości.

Niestety, nie usłyszymy już na żywo „Georgia on My Mind” w Jego wykonaniu. Kompozycji Hoagy Carmichaela z roku 1930 do tekstu piosenki Stuarta Gorella, którą dopiero w 1960 roku wylansował Ray Charles. Ten piękny i nostalgiczny utwór rozpoznają chyba wszyscy. Niezmiennie inspiruje kolejne pokolenia wrażliwych i kreatywnych muzyków.

Do takich należał Ryszard Gwalbert Misiek, wrocławski saksofonista, kompozytor,  inscenizator przedsięwzięć multimedialnych,  programów radiowych a także eseista, spisujący swoje przemyślenia na temat „źródeł kulturowych pewnych idei, fundamentalnych wartości”  w muzyce, na temat przyszłości człowieka jako istoty duchowej.

„Przeczuwam – pisał  w eseju W objęciach umarłej muzyki, że instynkt samozachowawczy człowieka, jego fundamentalna potrzeba aspirowania do kontaktu z pięknem i prawdą – dobrem i życiem stanie po stronie pozytywnej ciągłości historycznej – a po zimie będzie wiosna a może nawet i lato”.

Wrocław stracił wszechstronnego artystę,  podziwianego przez słuchaczy, niedocenionego przez władze …

+++
Pogrzeb odbędzie się w sobotę, 28 sierpnia o godz. 9.00, na cmentarzu na Maślicach.

Rest In Peace