We Wrocławskim Teatrze Lalek jeszcze przez kilka dni można obejrzeć niesamowitą wystawę prezentującą historię teatru lalkowego oraz same lalki – dzieła polskich artystów i zagranicznych.
Rzetelnie opracowana wystawa dostarcza nie tylko informacji o różnorodności technik stosowanych w teatrach lalkowych świata, ale przede wszystkim pozwala z bliska obejrzeć lalki – małe arcydzieła wielkich mistrzów, takich jak Jadwiga Mydlarska-Kowal, Jerzy Chodurski czy Elżbieta Terlikowska.
Zgromadzone eksponaty pochodzą ze zbiorów własnych Teatru oraz z Muzeum Azji i Pacyfiku z Warszawy, Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej z Krakowa, z Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu oraz z kolekcji prywatnych, m.in. Henryka Tomaszewskiego, Stefana Keysera.
W gablotach wystawy zaprezentowano wiedzę w pigułce o każdej lalce i technice animacji. Zgromadzono tutaj unikalne fotografie, grafiki, projekty ilustrujące poszczególne etapy powstawania lalki. Widz dowie o teatrze papierowym i szopkach. Obejrzy z bliska skórzaną lalkę indonezyjskiego teatru cieni i lalki burnaku. W zależności od stosowanej techniki animacji wyróżnia się pacynki, kukiełki, marionetki, jawajki, lalki cieniowe.
Fascynująca i najtrudniejsza jest technika burnaku. Duże lalki mają ruchome oczy, usta, poruszają palcami. Prowadzone przez kilku ukrytych w czarnych strojach animatorów, na oczach widzów, zaczynają żyć własnym życiem. Bunraku, czytam w opisie techniki, dąży do tego, aby ruchy lalki uczynić tak rzeczywistymi, żeby publiczność zapomniała o lalkarzu. Aby osiągnąć taki efekt kilku lalkarzy musi współpracować ze sobą i perfekcyjnie animować.
Marionetka to lalka kierowana przy pomocy linek, przymocowanych do „krzyżaka” z deseczek. Wprawny aktor potrafi „zmusić” lalkę do wykonania każdego gestu.
Fantastyczna jest możliwość, jaką daje wystawa, przyjrzenia się z bliska precyzyjnie wykonanej lalce. Z bliska lalki mają niepokojąco smutne oblicza, ale te wyraziste rysy twarzy łagodnieją, gdy się na nie patrzy z końca sali.
Przedstawienia Teatru Lalek, na które przychodzą dzieci w towarzystwie dorosłych, są tak przygotowane, że nikt się nie nudzi. Kiedy dzieci skupiają się na bajkowej historii, dorośli mogą podziwiać technikę gry i niesamowite pomysły scenograficzne.
Wrocławski Teatr Lalek ma również ciekawą ofertę programową dla dorosłych. W 2009 roku powstała dodatkowo Scena Nowa. Spektakle dla dorosłych bazują na utworach znanych dramatopisarzy, które poruszają trudne zagadnienia, jak problem pedofilii w utworze Tadeusza Różewicza „Śmieszny staruszek”.
Niefortunne kojarzenie słowa „lalka” , wyłącznie z dziecięcą zabawką powoduje, że wielu dorosłych nie ma Teatru Lalek na mapie swoich kulturalnych wędrówek. A lalka, wprawiana w ruch przez aktora, w spektaklu wyłącznie dla dorosłych, pojawiła się już w starożytnym Egipcie, a dopiero w wieku XVII rozpoczęła się „świadoma działalność teatralna adresowana do dzieci”.
Lalka jest aktorem jednej roli. Jeż życie trwa do chwili zejścia spektaklu z afisza. Nie przyjmuje, w przeciwieństwie do żywych aktorów, innej tożsamości. Spotkanie z takim aktorem dostarcza dzieciom i dorosłym widzom niezapomnianych wrażeń.
Artykuł powiązany: Życie po scenicznym życiu – fotoimpresja.
Wystawa „Oblicza lalek”
otwarta do 23 grudnia 2010, codziennie o 11:25
Wrocławski Teatr Lalek, Plac Teatralny 4
Wstęp wolny.
