… idź wyprostowany wśród tych co na kolanach
wśród obróconych plecami i obalonych w proch
ocalałeś nie po to aby żyć
masz mało czasu trzeba dać świadectwo…
Władysław Frasyniuk i Marek Muszyński
Motto z wiersza Zbigniewa Herberta „Przesłanie Pana Cogito” zdobi rewers medalu NSZZ „Solidarność” przy Politechnice Wrocławskiej.
W dniu dzisiejszym, z okazji nadchodzącej 30. rocznicy wprowadzenia stanu wojennego w Auli Głównej Politechniki Wrocławskiej spotkali się przedstawiciele władz uczelni, działacze związkowi i sympatycy.
Osobom zaangażowanym w działalność związkową wręczono odznaczenia, medale i dyplomy. Kazimierz Kimso, przewodniczący dolnośląskiej Solidarności wręczył Odznaczenie „Niezłomni”. Pośmiertnie otrzymał go także Ryszard Wroczyński , jeden z twórców podziemnego Radia Solidarność. Odznaczenie odebrały córki działacza.
Odznaczenia, Medale NSZZ „Solidarność” i dyplomy to symboliczna forma podziękowania tym, którzy na co dzień kontynuują idee solidarnościowe w demokratycznej Polsce.
Oprawę artystyczną uroczystości zapewnił Chór Basilica Cantans pod dyrekcją Mirosławy Jury – Żegleń. Rota w wykonaniu chóru była prawdziwie patriotycznym akcentem. Publiczność wstała z miejsc.
Jan Pietrzak
W drugiej części wieczoru wystąpił popularny przed laty artysta kabaretowy Jan Pietrzak.
Przypomniał piosenki, które powstawały w okresie kształtowania się Solidarności i były autorskim komentarzem do dziejących się wówczas wydarzeń. Piosenki i wyświetlane ponad sceną zdjęcia z ulic Wrocławia wywołały falę wspomnień.
Minęło 30 lat. Dzieci urodzone w 1981 roku są dzisiaj mocno pełnoletnie. Zawdzięczają wiele pokoleniu swoich rodziców, jednak na widowni ich prawie nie było. Czy przetrwa pamięć tamtych dramatycznych wydarzeń, pamięć o ludziach, którzy stawili czoło reżimowi bez zainteresowania młodzieży historią własnego miasta i kraju?
-
- Jan Pietrzak
Program obchodów 30. rocznicy wprowadzenia stanu wojennego na stronie Urzędu Miasta Wrocławia www.wroclaw.pl
Pan Jan Pietrzak był w świetnej formie.
Uśmiałem się do łez.
Mnie jakoś nie było do śmiechu, ale podziwiałam także estradową formę i… sztukę autolansu 😉