Skansen, zgodnie z Wikipedią, to muzeum na wolnym powietrzu, którego celem jest zaprezentowanie kultury ludowej danego regionu lub ekspozycja obiektów zabytkowych. Do skansenu w Łodzi zostały przeniesione budowle charakterystyczne dla XIX-wiecznego miasta – drewniane domki rzemieślnicze, dom czynszowy, willa letniskowa, budynek przystanku tramwajowego i kościół. Jest to jedyny w Polsce Skansen Miejskiej Architektury Drewnianej.
Pomysł powstania skansenu na terenie Łodzi zrodził się już w latach 50., jednak realizacja stała się możliwa dopiero w oparciu o unijną dotację. Po uzyskaniu odpowiednich funduszy zagospodarowano przestrzeń na tyłach Białej Fabryki Ludwika Geyera przy Piotrkowskiej 282, gdzie sukcesywnie, z miasta i jego obrzeży, sprowadzano poszczególne obiekty. W nawiązaniu do urbanistycznego układu Łodzi, którego główną osią był trakt, a później ulica Piotrkowska, w skansenie również zaakcentowano główną ulicę (ul. Łódzka), od której odchodzi ulica Parkowa, znajdują się tu również ulice Ogrodowa czy Tylna. Nawierzchnia ulic jest wyłożona brukiem z kamienia polnego – charakterystyczne „kocie łby”- a biegnące po obu stronach ulic pasy z czerwonego klinkieru imitują rynsztoki, jedyny systemem odprowadzania ścieków w dawnej Łodzi.
Najbardziej okazała i malownicza jest drewniana willa letniskowa stojąca przy ul. Parkowej 1. Przeniesiono ją z Rudy Pabianickiej, a jej właścicielem w 1939 roku był średniozamożny łódzki przedsiębiorca Szaja Światłowski. Willa z graniastymi wieżami, werandami z kolorowymi szybkami i secesyjną stolarką, niewątpliwie jest wielką ozdobą skansenu. Naprzeciw znajduje się niewielki budynek, będący dawną poczekalnią przystanku tramwajowego. Wcześniej stał na Rynku Nowego Miasta w Zgierzu, teraz został zagospodarowany na potrzeby pracowników ochrony skansenu.
Na skrzyżowaniu ulic Łódzkiej i Parkowej znajduje się drewniany kościół ewangelicki przeniesiony z Nowosolnej. Kościół został pomalowany na seledynowo i żółto z zielonymi akcentami, zgodnie z kolorami resztek farb, jakie odkryli specjaliści podczas renowacji. Nad drzwiami znajduje się malowidło przedstawiające patrona świątyni, Andrzeja Bobolę oraz niewielki zegar. W kościele odbywają się koncerty, a po wcześniejszych ustaleniach można tu również zawrzeć związek małżeński.
Domki rzemieślnicze znajdujące się w skansenie są parterowe, z użytkowym poddaszem, we wnętrzu znajduje się przechodnia sień z pomieszczeniami użytkowymi po obu jej stronach. Domki, pomalowane zgodnie z ich dawną kolorystyką, zostały zaadaptowane na pracownię papiernika, sklep ceramiki, małą piekarenkę, w której, przy różnych okazjach, można kupić pyszne pieczywo, a także na czasowe wystawy czy tematyczne warsztaty dla dzieci.
Łódzki Skansen Architektury Drewnianej jest wyjątkowy. Ze swoimi stylizowanymi lampami, studnią – pompą i drogowskazami z nazwami ulic, stanowi klimatyczne, kolorowe mini miasteczko w dużym mieście, do którego z przyjemnością się wraca, nie tylko przy okazji odbywających się tu imprez. Gorąco polecam!
Wstęp do skansenu jest bezpłatny.
Kolejna świetna relacja podbudowana informacjami. Osobiście jednak „kocie łby” mi nie odpowiadają 🙂
(Wraca temat KOTÓW ??? :)!) Pozdrawiam
Aniu, ja też wolę równą powierzchnię, szczególnie w butach na obcasie 😉
Koty to przyjemny temat, można go poruszać bez końca 🙂 Dziękuję za miły wpis, pozdrawiam.
Jest w Twoich zdjęciach jakiś bajkowy klimat. Czy to sama architektura, czy piękne w słonecznym dniu kolory odnowionych zabytków, ale przyjemnie popatrzeć i chciałoby się zamieszkać w takim XIX-to wiecznym miasteczku.
Skansen pamiętam z pleneru w Łodzi, ale wnętrz chyba nie miałam okazji oglądać. Dzięki za wirtualną wycieczkę i piękne kadry nie tylko architektury drewnianej.
Bo i skansen robi takie trochę bajkowe wrażenie, właśnie ze względu na kolorystykę. Wnętrza można oglądać przy różnych okazjach, ale też jeszcze nie we wszystkich domach. Dzięki za miłe słowa 🙂