Siedząc za rzędami pustych krzeseł, przed wielkim ekranem Multikina, nie rozmyślałam, co mnie czeka. To pierwsze spotkanie z Jamesem Bondem –  bohaterem, który zaistniał już w 23 kinowych „odcinkach” i nieźle historię swoich wywiadowczych poczynań zagęścił.
Asekuracyjnie zaprosiłam syna – jako tłumacza „kto, kogo i dlaczego” – i wtopiłam wzrok w pierwszą, dość długą sekwencję filmu akcji „Spectre”, w reżyserii Sama Mendesa.

Dzień Zmarłych w Meksyku. Kadr z filmu „Spectre” (fot. mat.prasowe Forum Film)

James Bond (Daniel Craig), w przyciasnej marynarce, zapiętej na 1 guzik, w przykrótkich spodniach (vide lata 60.) i wyglansowanych butach, pokonuje liczne przeszkody i przyczaja się z karabinem na dachu.
Obserwuje przez wizjer (a nawet podsłuchuje) postaci rozmawiające w budynku naprzeciwko. Trzask – prask. Padają strzały. Postaci znikają i efektownie wali się w gruzy całe gmaszysko.

Chwilę później agent 007  dopada przeciwnika w białym garniturze, wskakującego do helikoptera. Obserwuję karkołomne sceny walki w powietrzu. W dole widać tłumy ludzi, zgromadzone z okazji święta zmarłych na centralnym placu Mexico City. Rozbujany helikopter, co chwilę prawie spada  na  głowy paradujących w pochodzie przebierańców.
Dynamiczna muzyka (kompozytor Thomas Newman), świetna praca kamery (tu brawa dla polskiego operatora Łukasza Bielana, docenionego w Hollywood), podkręcają emocje.

W końcu Bond wypycha przeciwnika z pokładu i akcja się kończy.

Kamera przenosi nas w inne miejsce. Chwila na oddech.

I tak jest przez cały film. W akcji się nie pogubiłam, chociaż o pewne wątki i postaci z poprzednich edycji musiałam zapytać syna, ryzykując  kuksańca w bok.

James Bond, w zasadzie wyrzucony z pracy (za działanie na własną rękę), musi rozwikłać zadanie zostawione w spadku przez byłą szefową.  Zabicie w helikopterze  Marco Sciarry (Alessandro Cremona – przystojniaczek w typie Banderasa),  to dopiero początek.
Jak to bywa w wielu scenariuszach, w trakcie rozwiązywania zagadki odkrywa zaskakujące fakty o ludziach i ich poczynaniach.

Przy moim Wagowym umyśle, dla zrozumienia fabuły potrzebuję sekwencji logicznych, których chwilami w scenariuszu Johna Logana brakowało.

Skąd Bond wiedział, że należy zerwać z palca Sciarry sygnet z nieznanym grawerunkiem?
Skąd wziął się samolot, do którego wskoczył Bond w pogoni za porywaczami? Czekał na niego na ulicznym parkingu, czy co?
Czy jest możliwe, żeby oprawcy przed związaniem rąk i założeniem kaptura na głowę agenta, nie rozbroili go?
Czy można szarpnięciem rąk rozerwać zapętlone na nadgarstkach sznury?

Pytania retoryczne… Tak było i już.

Na tego typu film akcji trzeba spoglądać trochę jak na bajkę o smokach. Przecież wiadomo, że nie istnieją, ale postraszyć nimi można.

Zatem,  akceptując konwencję, że  „wszystko jest możliwe”, bawię się dobrze, podziwiając sceny walki na lądzie, wodzie i w powietrzu, gonitwy i  ucieczki samochodami – robotami, które wszystko potrafią (no, chyba, że pojawi się alarm: „Pusty magazynek”).

Wysilam 5% inteligencji, żeby zrozumieć tajemnicze ślady prowadzące do przeszłości, zanim wyjaśnienie padnie z ekranu. Zachwycam się panoramicznymi zdjęciami (autor Hoyte Van Hoytema) Meksyku, Rzymu, Londynu, zarówno uchwyconymi „z lotu ptaka”, jak i z poziomu ulicy.  Zdjęcia kręcono także w Tangerze, Wadżdzie, Arfudzie w Maroku i nad alpejskim Jeziorem Altausee w Austrii.  Jest na co popatrzeć.

Obserwuję grę aktorów, dobranych dobrze… dla mnie. Większości obsady nie znam.

Parę typów naprawdę udanych, parę mniej.

Na przykład Jesper Christensen – filmowy ojciec Madeleine Swann (w tej roli nieco plastikowa Léa Seydoux) jako zdesperowany samotnik, który wycofał się ze świata ciemnych interesów. Rola w zasadzie epizodyczna, ale postać wywarła na mnie mocne wrażenie.

Ben Whishaw, jako Q – młody, zdolny komputerowiec, który ryzykując posadę spełnia prośby Bonda. Aktor był już wielokrotnie nagradzany i wcale mnie to nie dziwi.

Christoph Waltz w roli Franza Oberhausera, wyrachowanego i cynicznie uśmiechniętego szefa organizacji – rola do zaakceptowania, chociaż widok faceta w laczkach,  torturującego Bonda jest nieco groteskowy.

Daniel Craig, w roli dzielnego agenta 007,  jest dla mnie trochę zbyt gładkolicy. Na jego twarzy nie malują się żadne emocje, a bynajmniej nie jest to „maska” twardziela. Być może, gdyby nie korzystał z dublera w scenach walki, pojawiłyby się na tej „masce” jakieś naturalne rysy.

Dave Bautista, w roli smoka-gladiatora, sprawia wrażenie naturszczyka dobranego tylko dla kontrastu z drobną sylwetką Bonda. Kiepska rola,  według mnie –  i pod względem scenariusza i wykonania.

Zupełnie  nieprzekonująca dla mnie  jest także mało wyrazista rola C – nowego szefa w agencji (gra Andrew Scott).

Kobiety w „Spectre”:  Monica Bellucci, Naomie Harris i wspomniana Léa Seydoux,  to tylko ozdobne wisienki na filmowym torcie.  Niezależnie od czasu spędzonego na ekranie pasuje do nich branżowe  określenie „aktor drugoplanowy”.

***

Fanom serii o Bondzie  „Spectre” polecać nie trzeba. Natomiast kinomanów, którzy poprzednich filmów nie widzieli, zapewniam, że  warto się wybrać dla wartkich, brawurowych akcji, niesamowitych zdjęć, no i żeby mieć własne zdanie o –  jak dywagują w prasie – być może ostatnim filmie o agencie 007.  Chociaż to raczej mało prawdopodobne, biorąc  pod uwagę fakt, że już 6 listopada 2015 roku zyski przekroczyły niemały koszt produkcji filmu, wynoszący 300 mln dolarów. *)

Refleksja po wyjściu z kina.

Z całej tej sensacyjnej zabawy, jaką przygotował nam zespół Metro-Goldwyn-Mayer (MGM), wespół z innymi studiami, jeden wątek, w sumie leitmotive filmu,  przeniknął już do naszej rzeczywistości.

To INWIGILACJA!

Lokalne afery podsłuchowe, komentowane w polskiej prasie czy ujawnione przez E. Snowdena stosowanie przez NSA  (National Security Agency) programu totalnej inwigilacji – umożliwiającego gromadzenie z serwerów sieciowych danych na wielką skalę – dowodzą, że jesteśmy „obserwowani”  od dawna.
My wszyscy, nie tylko politycy.
Ledwo  sprawdzę pocztę w telefonie a już dostaję  maila o próbie logowania z systemu Android. Ledwo napiszę do znajomej, że szukam stolarza do wykonania szafy, już mam w poczcie reklamy mebli.

Proceder inwigilacji  trwa!

Ten nowy, niebezpieczny świat, to produkt uboczny postępu technologicznego i  cyfryzacji – komputery, internet, telefony, aparaty, kamery, dyktafony, karty magnetyczne, mikrosłuchawki do przesyłania myśli na odległość, chipy wszczepiane w rogówkę oka, wykonujące funkcję kamery i inne cuda techniki wtopiły się w naszą codzienność.
W rękach nieodpowiednich ludzi, to broń szybsza i groźniejsza od pistoletu Walthera Jamesa Bonda, agenta 007 – z licencją na zabijanie.

W poprzednim filmie „Skyfall”, jak przeczytałam w gazecie, grający także tam informatyk  Q powiedział, że więcej osiągnie z laptopem w piżamie –  zanim wypije poranną kawę –  niż James Bond tygodniami w terenie.

Oby te słowa nie były złą wróżbą dla ludzkości.

Polecam:

Informacje o programie szpiegowskim Prism

Wywiad z polskim operatorem kamery w filmie „Spectre” – Łukaszem Bielanem

*) Koszty i zyski  kolejnych filmów o Bondzie Box Office History for James Bond Movies